คงด้วยความโชคดีซะเหลือเกิน ที่บังเอิญในชั้นนาฏศิลป์อินเดียในรุ่นเดียวกันมีต่างชาติเพียงคนเดียว คือ เราเอง ดังนั้นไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูจะเป็นที่ สนใจ ในความแปลกผสมกับความเปิ่นอยู่เป็นประจำ แต่โชคยังดีที่ครูและเพื่อนๆแขกให้ความเป็นกันเองเป็นอย่างดี บรรยากาศเลยดูอบอุ่น(เหมือนกลับไปเข้าเรียนตอนม.1ที่อ่างทองเลย)ครูเป็นผู้ชายสูงวัยแต่ใจดีมากบนใบหน้าของครูจะมีแต่รอยยิ้มเสมอ ครูสอนเป็นภาษาอังกฤษปนฮินดี ดังนั้นเราก็จะพอรู้ภาษาฮินดีนิดหน่อยเพราะต้องฟังคำสั่งให้ออกว่าครูสั่งอะไร นอกจากเวลาที่ครูจะบอกอะไรกับต่างชาติอย่างเราครูก็จะบอกเป็นภาษาอังกฤษ เพื่อนในห้องก็จะมีทั้งพูดอังกฤษได้และไม่ได้แต่สิ่งที่สร้างสัมพันธ์ได้ดีอีกอย่างก็คือ รอยยิ้ม เพื่อนที่คุยภาษาอังกฤษได้ก็มาคุยด้วยชนิดที่ว่าเมาส์แตกเลยทีเดียว
หลังจากที่ได้เข้าเรียนนาฏศิลป์อินเดียมาได้ระยะหนึ่งก็มีเหตุการณ์ขำๆเกิดขึ้นมากมาย เช่น เรื่องเป้ากางเกงแตกในห้องเรียน วันนั้นก็เข้าเรียนตามปกติ ทำท่ารำต่างๆตามจังหวะที่ครูเคาะให้จนใกล้จะหมดชั่วโมง ครูก็ลุกขึ้นพร้อมกับบอกว่าจะต่อท่าใหม่ให้ และแล้วครูก็สาธิตท่าให้ดูก่อนหนึ่งครั้งก่อนที่จะให้นักเรียนทำตาม พอครูทำเสร็จ ครูบอก...เริ่มได้ พอสิ้นเสียงครูสั่งก็มีเสียง แคว้ก!!!ดังขึ้น เสียงถึงแม้จะไม่ดังมากแต่ก็ดังพอที่จะได้ยินกันทั่วห้องแล้วก็รู้ได้ทันทีว่าเสียงอะไร พอสิ้นเสียงนั้นทุกคนก็มองมาตรงจุดเดียว แล้วก็มีเสียงนึงถามว่า Are you o.k.?เราก็เลยยิ้มแล้วตอบเพื่อนไปว่า Yes.มองไปที่ครู ครูก็อมยิ้มเหมือนจะขำแต่คงเกรงใจกลัวต่างชาติจะอายเพื่อน ตอนนั้นนึกในใจว่า...ตูดขาดรึเปล่าเนี่ย แต่โชคดีที่เสื้อสไตล์แขกแบบที่ใส่เรียนจะยาวเกือบคลุมเข่ายังไงๆก็คงไม่โป๊ ก็ยังอุตส่าห์ทำท่าตามครูสั่งจนหมดชั่วโมง เฮ้อ...ทำท่าเดียวเหมือนกันทุกคนทำไมเราเป้าแตกคนเดียวอ่ะ กลับมาดูที่บ้าน อ่อ...โชคดีเป้าไม่แตก แค่ปริ เท่านั้นเอง
ท่าที่ครูสาธิตให้ดูในวันนั้นคือครูให้นั่งยองๆแยกขา มือประสานกัน แขนทั้งสองตึง อยู่ระดับหน้าอก พร้อมกับกระโดดและนับ 1-20 แค่เนี้ยกางเกงขาดซะดังเลย โธ่เอ๋ย กางเกงเจ้ากรรมอุตส่าห์ไปถอยมาจากห้าง ไม่ไว้หน้าเจ้าของบ้างเลย เอาไปให้ลุงช่างเย็บผ้าซ่อมให้ ลุงถามซื้อมาจากไหน สวยดี นี่ยังดีนะเค้าเย็บสองชั้น ไม่งั้นคงจะขำไม่ออกไปอีกนานเลย
รูปจาก
http://www.google.com
